Hindi ko alam kung bakit, pero may malakas akong pakiramdam na kaya kong gawin ang anumang naisin ko't sumuot sa utak kong makitid. Hindi ko talaga alam kung bakit pero sa kabila ng manipis kong balat at walang laman kong katawan ay nararamdaman kong marami akong kayang gawin. Kung sabagay, may nakaakyat na namang tatlong pinoy sa bubong ng mundo. Ano pa ang hindi natin kayang gawin?

Kahapon ng umaga'y pumatak na ang oras ng pag-iyak ko't paglabas ko sa sinapupunan. Labing pitong taon na talaga ako. Tiyak na. Sa kabila nito ay hindi naman ako ganon' kasaya at hindi din naman ganon' ang galak ko't tuwa dahil buhay pa ako at lumalanghap ng usok ng sigarilyo. Pero ayos naman ang bertday ko. Pasyal sa Greenhills sabay bato ng mura habang tumatawad sa tindera't dumadaan ang idolo kong si Nikki Valdez na longkatuts ang japorms. Panahong maaari mong gawin ang gusto mong gawin. Susi sa kung anuman.

At oo. Tama ang mga narinig mo at hindi ito haka-haka. Magkateks muli kami ngunit iba ang turingan. "You can't have the best of both worlds" - ika nga ng inuugat ng kasabihan ng kung sino man. Ayos lang din. Mas masaya na ang buhay ko ngayon. Mas masaya kaysa sa sisiw na nag-aantay pa ng inahing magpapakain sa kanya at mas masaya kaysa sa mga bata sa lansangang tinatawid ang gutom sa solvent at Rugby. Masaya ka na ba?

Maraming bagay ang sumusuot sa isip ko ngayon at sa dami ay hindi ko ito maitipa lahat at mailapat sa mga titik. Basta ang alam ko ay medyo naiinis ako. At sa mga pilit kumopya at humiram ng ideya ng walang balikan. Mga Joseph Ejercito-Estrada brainchild.