Saturday, June 24, 2006
Ol Kaps
[Para kay Kasaluks]

Kapos sa pera
'Wag maglakwatsa
Kapos sa isip
'Wag mainip
Ganyan ang buhay
Pinulbos na kulay
Pero minsan nabubura
'Lang'ya 'yoko sanang magmura, pero

Kapos sa puso
'Wag ngumuso
Kapos sa diskarte
Bawasan ang pag-arte
Kapos sa utak
Humawak ng tabak, maging tibak
Sumigaw ng kalayaan!
Sarili, bayan, 'wag pabayaan

Kapos sa lahat
Ba't kayo nagkalat?
Mag-aral ng mabuti
Ipasok lahat sa kokote
Teka, bakit ba ko nagsesermon?
Bakit parang lahat hinahamon?
Kapos na nga ako sa salita, pati sa gawa
Bigyan mo 'ko ng trabaho, nang makahinga
At sa himala'y 'di umasa
 
tinipa ni Bote. noong 4:27 PM | Permalink | 0 comments
Wednesday, June 21, 2006
Hotdog
[First journal entry for Eng 1 - MHV2 about my literacy history and still, trying hard.]

Carrying me at her womb, my mother used to read an array of books for she's a professor from a state university before. From huge accountancy books to small children's books, my mother thoroughly believed that starting exaggeratingly early gives the upper hand later. And even though she died when I was only 2 years old, she was granted the chance to listen to my first word, a compound one, "hotdog," which, as other members of my family told me, I heard and I grabbed from an old fast food chain commercial.

I learned to listen well at the same time as I learned to speak well. Capture one and you'll get the other, they say. I also learned to write, although lousily, letters and numbers at a juvenile age. Even though my mother left me early, my aunt carried the burden of teaching me to do things the right way. She taught me to spell common names of animals, simple words, up to the time that I could spell names of countries from Soviet Russia. She taught me the value of reading, and the golden materials for a young growing boy to read. I remember that I didn't have many action figures and matchbox cars to play with before, but I had books. I'd collected several fun-filled activity books back then, stiffly accepting the fact that I have to be contented with my older brother's used and wrecked-up toys.

As my age ascended, I was inclined in writing, even though I didn't write legibly enough. I loved writing. It became my passion. Many always say that if you love to write, then definitely you must've also love reading. Grasp the other and the other one will cling inherently, they also say. That approach didn't work for me. Although I had many books, it was all activity ones, books that didn't give you the drive to write, the force to start a journal with. For me it was the mass media medium that worked. I was hooked with the powerful force of television and radio, which substituted from my lack of reading materials. I learned from it, and it gave me the drive, the force, enabling me to write and gain experience with anything and everything under our blazing tropical sun.

Looking nostalgically back now, I learned the value of early literacy, inherited to me by my family, which gave it emphasis and a ton of weight. I learned that teachers and mentors, deserves the utmost admiration and respect, passing the mighty torch of being literate, and starting it at an early age.

I loved my childhood, I treasure it a lot. And even though it was painted by used and wrecked-up toys, I adored my activity and coloring books, it made me undoubtedly happy. And thanks to the new means of acquiring knowledge; it earned me a slot in the handful of vital and essential creatures that creates the better society. Maybe that's all we need after all, another "hotdog," to spark-up, nourish and cure the grumbling literacy of our starving country.
 
tinipa ni Bote. noong 2:28 PM | Permalink | 0 comments
Saturday, June 17, 2006
Ultra-Short Introduction to Eng1 MHV2: Trying Hard and Pushing Myself to the Edge of Humiliation Just to Write in Simple English
It's been seventeen years since I made my first cry, grew hair all-over my body, made friends, and laughed a lot in this crowded, dog-shaped archipelago called the Philippines. It's been seventeen long years and now it reached the point where I have to choose my path, set my goal, and enter bravely in the unique world called college. And as a bonus, I've been accepted to the semi-controversial and premiere state university in the whole country - UP Diliman.

I'm Bote - a happy-go lucky, internet freak, couch potato all mixed-up in a small and skinny body. I'm entering the realms of this university with a thick Caviteno accent and a shallow knowledge of English as a subject - the main reason why I chose to take this class.

It's been seventeen years now and I'm gearing up for all the challenges and risks ahead. And as you told us Ma'am, I'm now here in UP, I'm now in reality.
 
tinipa ni Bote. noong 6:16 PM | Permalink | 0 comments
Friday, June 16, 2006
Nagpakamakata # 2 : Pagiging Baguhan as Eskwela at sa Siksikan sa MRT sa Kabila ng Walang Katapusan at Patay na Patay na Ginintuang Oras
Masaya ako na medyo nahihilo
Nakapaninibago
Daming tao
Daming mga kulay na uso
Nakapangingilabot ang pag-usbong
Masaya ako mag-isa
Nahihilo ako sa dami ng dumaraan
Ngumingiti at tumitingala
Na parang walang nakikita't
Nakikipag-usap sa nagtatagong buwan
Ayos na sana ang lahat
Taas noo ang pagtanyag ko
Hindi pala lahat may utak
Matalino
Mayroon ding tamad
Kinulang sa sipag at hawak ay tabak
Sinisigaw ay kalayaan
Pagkapantay-pantay
Lahat ay nilalabanan
Saan man, anuman

Sabay alis

Parang mga kwan ang tao sa MRT
Walang'ya sobrang siksikan
Sobra sa ipitan
Sobra sa tulakan
Sobra sa kapitan
Sobra sa kabobohan
Ang mga pinoy nagpupumilit
Nagpupumilit na i-sardinas ang sarili
At igisa kasama ng mga kamatis at bawang
At kung anu-ano pang amoy ng sahog
Sa mahabang kawali na kabobohan din
Kabobohan din ang umiiral
Mistulang mauubos ang oras
Mistulang maagawan ng panahon
Lamangan ang laging nasa dulo ng isip
'Di man lang pinansin at sa halip
Nakipagbanggaan ng tadyang at balikat
Walang'ya talaga walang umaawat

Hindi tuloy ako makahinga ng ayos
Hindi ako makahinga
At halos hindi na ako humihinga
Hindi talaga
Hindi ako makahinga
Wala na
Ubos na ang hangin
Hindi ako makahinga
Mabigat ang dibdib
At iniipit ang mga baga
Wala ng hangin
Walang buhay
Hindi makahinga
Hindi makalanghap
Hindi na, wala na
Walang pag-asa
 
tinipa ni Bote. noong 6:03 PM | Permalink | 0 comments
Thursday, June 08, 2006
Dyip # 2 : Panibagong Saynbord
Isang daan apatnapu't walong libo siyam na raan at dalawampung oras na akong humihinga at patuloy na sumisiksik sa masikip at mainit nating lugar na kung tawagin ay mundo. Naigugol ko na ang mayorya ng dalawang libo at dalawang daan na araw ko sa paaaralan upang may matutunan at magkaroon ng kaunting kaalaman sa siyensiya - at lalo na sa kamunduhan. Sa labing pitong taon kong hininga dito sa magulong sanlibutan ay labing isa dito ang ginamit ko sa pag-ubos ng taba sa paggawa ng mga takdang-araling at walang kabuluhang mga proyekto. Unang taon ko na sa kolehiyo at parang unang aklat muli ng buhay ko. Ikot.

Panibagong yugto ng buhay. Panibagong liwanag at pag-asa. Mistulang pinagbigyan muli ako, sa mga kamalian at katangahang nagawa, sa mga pagaaksaya ng mahalagang oras, sa pagdudumi ng sarili kong katauhan. Parang binigyan muli ako ng panibagong pagkatao, ng panibagong katawan, ng bagong mukha, na maaaring taas noo ko muling iharap, sa iba pang tao at kulturang makasasalamuha't makakangitian. Parang panibagong pula ng itlog, kung saan ang pula ay ang pagkatao at ang itlog ay ako. Sero.

Hindi ko alam kung ano ang dapat kong antayin at paghandaan. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong ikilos, isagot, isuot, ilakad, isalita, itawa, at maging ihinga dahil hindi ko pa din naman kabisado ang lugar, kilos, salita, suot, lakad, tawa at hininga ng panibagong mundo na pinursigi kong galawan. Hindi ko alam kung makatatagal ako. Hindi ko alam kung kaya kong mamuhay ng mag-isa't makipagsugal kay Haring Kapalaran habang kumakanta ng himno ng bago ngang mundo. Hindi ko talaga alam at wala pa akong balak magtanong.

Siguro, at kinukuwtasyon ko si G. Lourd de Veyra, siguro para lang talaga ito sa mga "tunay na lalaki... sa tunay na lalaking hindi natatakot... sa tunay na lalaking hindi natatakot tumalon sa bangin... sa tunay na lalaking lumalangoy sa salamin..." Mga malalalim at malalaman na salitang walang silbi sa ilan, pero malakas ang tama sa 'kin, pare. Siguro kailangan lang talaga ng lakas ng loob, kailangan ko ng lakas ng loob, na pilit ko pa ding hinahanap, simula nung tumakas at lumayo ito sa 'kin ng paminsang napahiya ako. Hindi ko alam kung dapat ba akong panghinaan ng loob at kabahan. May mga paru-paro sa 'king tiyan na kumakanta din ng Astro, pero siguro dahil na din ito sa nagaaalburuto kong tiyan na bunga ng kinain kong tinapay na pinatibay ng panahon.

Seryoso na ang atmospera ng panahon. Seryoso na ang tingin ng mga mata't pagkilos ng makinang kung tawagin natin ay utak. Seryoso na ang lahat. Seryoso na din naman ako. Kahit minsan ay medyo hindi. Seryoso ako sa pag-aaral ngayon, sa unibersidad na aking pakikipagbunuan, sa mga pag-aaralang pakiramdam ko'y huli ako at maiiwan, sa bagong buhay at opurtinadad na ipinagkaloob at ipinasusubo na lamang sa akin, at sa bigo kong pagkatao. Seryoso na talaga. At walang nang atrasan pa.

Sana matapos ko ang lakbaying ito. Sana matapos ko at wala gaanong lubak sa daan ng amoy-bagong dyip na sasakyan ko. Sana diretso ang kalye't kalsada, sana diretso na ang buhay ko, diretso na sa kaliwanagan at pagkakaintindihan. Sana walang pumara't sabay-sabay sana kaming makarating sa paroroonan. Sana walang mahuli at sabay-sabay din sana kaming maging saksi sa panimula. Sana maluwag at mahaba ang dyip.

Unang taon ko na sa kolehiyo at parang unang aklat muli ng buhay ko. Sana lang maganda ang katapusan. At sana sa gitna ng kasukdulan, ang papel kong protagonista pa din ang magwagi. Sana maganda ang pabalat para maganda ang husga ng mga taong tawag ay kritiko. Sana mahaplos ka ng aklat na ito.
 
tinipa ni Bote. noong 5:16 PM | Permalink | 0 comments
Wednesday, June 07, 2006
Oda sa Basura
Pinangungunahan na kita at sinasabi ko na sa'yo na walang kakuwenta-kuwenta ang sanaysay na ito. Wala nang maisip gawan ng lathalain ang may akda kundi ang pinakapangkaraniwan at pinakasariwang tanawin sa Pilipinas ngayon - basura.

Hindi ko alam kung bakit marami ang naiinis sa t'wing nakakikita o nakasasagupa ng mabangis na amoy ng sariwang basura. Sa kanto, sa tabing daan, sa haywey, kalye, loob ng bahay, maging sa utak ng pinakamataas na uri ng tao. Hindi ko alam kung bakit madalas itong pandirihan at iwasan, kung bakit kailangan pang takpan ang ilong at ilayo ang tingin, magsalita ng pabalang at punahin ang konsehong dapat mangalaga dito.

Siguro napansin ko na din, kasi isa din ako sa mga ito.

Ang basura ang pinakapansing tanawin saan man sa ngayon. Kung wala ang basura ay walang balanse ang dumi't kalinisan na katulad ng pagkawala ng kababaihan habang mayroon pang mga kalalakihan. Ang basura ang nagmimistulang icing sa keyk na tinatawag nating bansa. Ang basura ang palamuti sa ilalim ng billboard ng pinuno ng aming bayang sikat din dahil sa basura, dahil ito daw ang kapital nito.

Ang basura, para sa akin, ang pinakasukdulang uri ng katayuan bilang isang bagay. Ang pagiging basura ay nangangahulugang pamamahinga o maaari namang magpakahulugan ng pagbabago't muling pagtanggap. Ang basura ay binabalewala dahil hindi ito ganoon kanais-nais sa uring pisikal subalit sa kabila nito'y mayroon pa rin namang dito pa rin umaasa ng kanilang makakain at ikabubuhay.

Ito ang buhay ng mga pinakalalayuang mga langaw. Ito ang nagsisimula ng buhay, ng pagbabagong buhay, at pagtatapos ng buhay.

Sabi ng ilan, bago mo daw malaman ang uri ng isang bagay ay dapat naging ganoong uri ka na din o naranasan mo na ding maging kauri nito. Marahil totoo. Siguro basura din ako. At basura din itong mga pinaggagawa ko't umiikot-ikot at lumalangoy-langoy sa utak kong binuo din ng basurang pumapaligid sa 'kin.

At basura din ang lahat ng mga tao. Maging ang pusa't aso mo, maging ang artistang patay na patay kang mapanood sa paborito mong programang walang ibang alam kundi isalamin ang buhay ng mga Pilipinong basura na umiikot din sa basura, maging ang paborito mong pulitikong nakikipagdebate sa kapwa basura ng estado, maging ang ikinabubuhay mong marangal na pinamumunuan din ng mga basurang kumikita din mula sa basura't babagsak din dahil dito, maging ang sarili mo.

Siguro basura talaga ako. At sa pagbasa mo nito, isa kang binasurang tao.
 
tinipa ni Bote. noong 2:18 PM | Permalink | 0 comments