Naiinis pa din ako sa kasalukuyan at hindi ko pa din matukoy ang tiyak na kadahilanan. Pero tiyak din akong isa ang mga Erap branchildren sa mga malalakas ang apog na dahilan. At laganap na nga siguro ang panghihigop ng ideya kahit na protektado na naman ito ng kaunti. Halang ang kaluluwa. Nakakawalang gana.

Sa kabila ng naghihimutok kong utak at litid sa leeg at kamay, na katitipa'y sumuko na sa buhay, ay hindi ko alam kung bakit nahahaluan ng matinding kaba at pagdadamdam ang maitim kong puso, lalo na 'pag naiisip kong wala pa din akong iskedyul para makuha ang ID ko. Susmaryosep. Hindi ko din kasi alam kung bakit inaatake na naman ako nang sakit na akala ko'y tuwing pasukan lang ako dinadalaw. Nang sakit na akala mistulang kakambal ko na. Katamaran.

Kunsabagay, sa ilang araw at linggo ng bakasyon ay ngayon lang ulit ito pumalaot sa gula-gulanit kong isipan. Siguro "weather-weather" lang. At ang panahon ngayon ay ang pagbagyo ng pagiging batugan. Minsan iniisip ko kung bakit noong naghagis ang Maykapal ng katamaran e mistulang pinukol lahat sa manipis kong katawan. Tingnan mo nga naman ang swerte. "Better lucky than intelligent" -ika nga ng mga nakapasa sa admisyon eksam namin. Sus. Mala-milagrong pagtsamba ang dumating sa 'kin. At masaya na din ako.

Pero hindi naman lahat ay kinatatamaran ko. May hilig pa din akong gawin kahit pa sa mga araw na ang gusto ko lang ay humiga at panoorin ang paborito kong si Willie Revillame sa Wowowie habang nagpapauto sa mga akala-nila'y-nakatatawang mga litanya. May hindi din naman ako kinatatamaran at hindi ito tinatablan. Mahilig pa din akong magsulat, gumawa ng sulatin, ng lathalain, at maglitanya kahit ng mga mala-demonyong pag-utal. At iyon nga. Kahit na 'yon na lang ang bagay na hindi umuubra ang kapangyarihan ni Haring Batugan, kahit na 'yon na lang ang napagtyatiyagaan, ay may mga walang habas pa ring humigop at humiwa ng kaunti sa mga sarili at ilang nakaw ko ding mga ideya. At kaya din ako naiinis pa din.

At sa kabila ng lahat isa pa din ang namayani. Isa lang ang nagwagi. Ang mga pulitikong bobo na pinipilit ikandado ang mga sinehan upang hindi maipalabas ang sumikat tuloy na The Da Vinci Code. Una sa lahat ay hindi ako pabor sa pagbaban ng pelikulang nabanggit. Tama nga sila, mas marami pang pelikulang tumatalakay sa mga putahan at walang kakuwenta-kuwentang bahay-aliwan ang naipalabas na mas malala pa kaysa sa pelikulang ngayo'y pinagpipiyestahan. Hindi ko man nabasa o binasa ang libro, na wika nga ni G. Dalisay, ay dahil din sa walang kakuwenta-kuwenta ang pagkasulat ng libro, ngunit maganda naman ang pagkakasiliksik nito. Librong sumikat dahil sa magandang propaganda't mahusay na pagkasaliksik. Librong kauutalan ng marami. At hindi ako isa sa kanila.

Paumanhin sa panlalait, pero resulta din ito, ng slayt na pagkainis ko. Sa iba at maging sa aking sarili. Sinto-sinto ang utak ko ngayon na naghihikahos na sa mga bagong ideya. Sabi ng ng matatanda - "Pagpalain sana kayo..." nino man.

Hindi ko alam kung bakit, pero may malakas akong pakiramdam na kaya kong gawin ang anumang naisin ko't sumuot sa utak kong makitid. Hindi ko talaga alam kung bakit pero sa kabila ng manipis kong balat at walang laman kong katawan ay nararamdaman kong marami akong kayang gawin. Kung sabagay, may nakaakyat na namang tatlong pinoy sa bubong ng mundo. Ano pa ang hindi natin kayang gawin?

Kahapon ng umaga'y pumatak na ang oras ng pag-iyak ko't paglabas ko sa sinapupunan. Labing pitong taon na talaga ako. Tiyak na. Sa kabila nito ay hindi naman ako ganon' kasaya at hindi din naman ganon' ang galak ko't tuwa dahil buhay pa ako at lumalanghap ng usok ng sigarilyo. Pero ayos naman ang bertday ko. Pasyal sa Greenhills sabay bato ng mura habang tumatawad sa tindera't dumadaan ang idolo kong si Nikki Valdez na longkatuts ang japorms. Panahong maaari mong gawin ang gusto mong gawin. Susi sa kung anuman.

At oo. Tama ang mga narinig mo at hindi ito haka-haka. Magkateks muli kami ngunit iba ang turingan. "You can't have the best of both worlds" - ika nga ng inuugat ng kasabihan ng kung sino man. Ayos lang din. Mas masaya na ang buhay ko ngayon. Mas masaya kaysa sa sisiw na nag-aantay pa ng inahing magpapakain sa kanya at mas masaya kaysa sa mga bata sa lansangang tinatawid ang gutom sa solvent at Rugby. Masaya ka na ba?

Maraming bagay ang sumusuot sa isip ko ngayon at sa dami ay hindi ko ito maitipa lahat at mailapat sa mga titik. Basta ang alam ko ay medyo naiinis ako. At sa mga pilit kumopya at humiram ng ideya ng walang balikan. Mga Joseph Ejercito-Estrada brainchild.

Matagal din akong hindi nagkaroon ng mga bagong sulatin at mahaba-haba ding panahon na hindi ako kinilig sa pagtitipa dahil na din sa napakadaming kadahilanan at mga pangyayari at sitwasyong hindi ko makalilimutan.

At sa wakas matapos ang ilang linggo, araw, oras, minuto, at segundo ng pangungulila at pagkakasubo sa sakit ng mga baguhang manunulat ay narito ako't pinipipilit pigain ang utak na hanggang ngayon ay naiwan sa MRT Taft Avenue Station.

Sa wakas ay tapos na din akong magpalista at magpatala bilang isa nang lihitimong mag-aaral sa unibersidad na aking papasukan. Isang dakilang akala namin ng aking ka-tsokaran na ang pagpasa namin sa pamatay sa eksamin ay ang susi na namin sa aming pagpasok. Hindi pa pala. Ang pagdaan sa pagpapalista ng pangalan namin ay mistulang eksamin na din sa kung gaano namin kayang tumayo ng mag-isa at hindi na humingi ng gatas sa mga ina. [Bleep]ina!

Salamat na lang at tapos na. At tapos na din ang isa pang bahagi ng buhay ko na walang kinalaman sa pagpasok at sa unibersidad. Napawi ng kaunti ang saya't ngiti ko ng mga nagdaang araw at linggo, na naging dahilan na din upang huminto muna ako sa paglitanya. Parang may nawalang malaking bahagi sa pasel ng buhay ko. Parang may nawalang papeles sa isang bagaheng puno ng papel. Salamat. Salamat din sa kanya. Nabuo ako at naging tao.

Malamang at malaki ang tyansa na sa susunod na mga pagbisita ko dito ay mga walang kakuwenta-kuwentang maikling kuwento na ukol sa pighati maipinta ko. Salamat sa mga hindi makalilimutang pangyayari't sitwasyon. Salamat.