Tunghayan mo ang lupa,
uhaw na uhaw sa bawat
patak ng ulang luha sa mata
ng mga nanunuyong sikmura.
Tunghayan mo ang langit,
na namumugto sa agos ng tubig -
ulan, luha, na nagpapatahan
sa iyak ng mga nangangailangan.
Tunghayan mo ang iyong sarili,
na nawiwili sa pagmamasid
ng naglalarong lupa at langit
at mistulang batang naiinggit.
BoteLenovela
