Masama ang pakiramdam ko.
Hindi matigil ang paglabas ng sipon sa ilong ko. Namumula na nga at napakahapdi na sa makailang ulit kong pagsinga. Hindi naman kasi ako mahilig uminom ng gamot, marami naman kasing nagpapatunay na may kakayahan ang ating katawan na pagalingin ang sarili nito ng kusa. Basang-basa na 'yung panyo ko, pero hindi ko sigurado kung dahil sa sipon, pakiramdam ko kasi, nasa isip ko na lang na may sipon akong isisinga, para kasing hangin na lang iyong isinisinga ko.
Pero basa talaga 'yung panyo ko.
At masama talaga ang pakiramdam ko.
Hindi na ito dahil sa inirereklamo kong sipon. Hindi rin dahil sa basang-basa na ang panyo ko. Kung tutuusin nga, ayoko na itong sabihin, kasi ayaw ko nang magreklamo. Ayoko kasing mapuno na lang ng reklamo itong blog ko, masyadong marami na akong ganoong post, at higit sa lahat, ayokong matawag na reklamador.
Ngayon, oo ngayon mismo, sa mga oras na itinitipa ko itong sulatin na ito sa isang shop sa UP Shopping Center, oo kasabay nito, ay ang pagtakas ko sa isang sabjek. Hindi ako pumasok sa first class ko (ayoko nang banggitin kung ano) dahil may sama ako ng loob, doon, sa klase, sa sarili ko bilang mag-aaral ng klaseng iyon, sa propesora ko bilang taga-gabay sa mga mag-aaral niya sa naturang klase. Alam kong malabo, pero, masama kasi talaga ang pakiramdam ko.
Sa mga ganitong panahon, palagi kong naiisip (palagi, hindi ito ang unang pagkakataon na nararamdaman ko ang aking nararamdaman sa ngayon) na baka wala nang puwang ang lipunan kong ginagalawan para sa akin. Naiisip ko kasing baka puwede naman na wala ako, na hindi ako kawalan. Alam ko, malabo, hindi konkreto, malihim ako, bastardo ako, palalo ako, heretic ako, mamamatay din ako; pero, masama kasi talaga ang pakiramdam ko.
Lumuluwag ang paniniksik ng dibdib ko (wow, romanticist!) sa tuwing nakapagtitipa ako. Dito ko na lang kasi naichachannel (wow, elitist!) ang mga bagay na bumabagabag sa 'kin. Para akong nagpapacounsel, para akong kumakausap ng kaibigan, kahit na, pantasya lang ito, at gawa-gawa lang ng makata, kuwentista, blogger, ang iniisip nitong audience o mambabasa.
Hindi ko alam, kung tulad ng sakit na estetiko o pisikal ng katawan, hindi ko alam kung may kakayahan ang katawan kong pagalingin sarili nito kontra sa sama ng kalooban ko, literal. At kung uumpisahan ko namang uminom ng gamot, kung susubukan kong sanayin ang sarili kong uminom ng gamot, huli na ako - wala ng gamot sa sakit na nararamdaman ko.
BoteLenovela
