Nagsimula lahat sa MRT.
'Dun sa istasyon sa Cubao,
biglang sumakay iyong dalawang mamaw,
at nag-ingay, nagbulalas ng kung anu-ano;
nagtinginan tuloy 'yung nagsisiksikang mga tao.
Kung anu-ano ba naman 'yung pinagsasabi,
kesyo marketing daw ang the way to be.
Aba, akalain mong pa-ingles ingles pa 'yung dalawa
nagpupumiling, nagpapaka-elitista.
Tapos 'yung isa, pinoy na pinoy 'yung hitsura,
E akalain mong slang at may thwang pa ang bola.
Hindi ko lang masabi, hindi bagay, 'astang matalino,
halatang-halata naman kung ano ang totoo.
Gusto ko sanang isagaw:
'tangina naman p're, ang kalabaw
hindi dog food ang kinakain,
damo! Paki subukang manalamin!
'Pinas kasi ngayon, pinamumunuan
ng burgis-elitista, laging mayayaman;
Umuungol sa buong bayan ang kapatilismo nila,
dukha'y saling-pusa lang, binubusalan ng awa.
Kaya 'yung dating pango, iyong dating sunog,
Hayun, na kay Vicky Belo, nagpapahubog;
Walang ginawa 'kundi magpabango, nagmamaskara,
luhod kay Joe; ang kaluluwa, kultura'y ibinenta.
Ayoko mang magmukmok, ayoko ding makialam,
ang kaso e hindi mo maiiwasang masuklam --
'pag nakakita ka ng naturalisadong Pinoy, kayumanggi, sarat,
sa Pilipinas, na halik sa Kanluran ang sinasatsat.
Para sa lahat.
BoteLenovela
Tuesday, July 10, 2007
(Hindi) Totoong Pag-ibig
[Unang tikim sa maikling futuristic fiction sa filipino]
Linuwagan n'ya ang kaniyang pagkakayakap sa 'kin para makapagsalita.
Wala kaming kasama kundi puro kotse. Oo, walang tao sa paligid. Kami lang, kami ang may-ari sa oras, kami ang may hawak sa mundo. Sinabi n'ya na masaya siya dahil nagkita na rin kami sa wakas. Kami na matagal ng nagkakilanlan, nagkausap, at nagkamabutihan ngunit hindi pa nagkikita. Oo, kaming dalawa'y may matagal nang nadarama para sa isa't isa.
Ibinalik ko naman sa kaniya ang nararamdaman kong galak na hindi maipaliwanag. Sino ba naman kasing matinong tao ang mag-iisip na makadadaumpalad at makakaibigan n'ya ang isang tulad ni Kat. Si Kat Alano na dating pinanonood ko lang sa telebisyon. Si Kat na artista, video jockey, at tv host.
Itinuturing akong hibang at mataas-ang-ambisyon ng mga kaibigan ko sa t'wing binabanggit ko ang tungkol kay Kat. Hindi sila naniniwalang nakuha ko ang cellphone number niya sa hindi inaasahang pagkakataon at kagulat-gulat din naman ang pagreply n'ya sa panimulang teks ko. Mas lalong kahunghangan para sa aking mga kaibigan ang mga sumunod na nangyari. Ikinuwento ko nang lahat - ang exchange of emails, phone calls, at pictures na ipinapadala namin sa isa't isa.
Marahil maituturing na kahibangan nga ang mga nabanggit ko, kung titingnan sa pananaw nila. Pero 'eto ako ngayon, yakap-yakap at kadaumpalad ang matagal ko nang ninanais makita - ang matagal ko nang gustong mahawakan.
Kita ko ang tuwa sa mga mata ni Kat. Kumikislap ito nang 'di tulad ng kislap 'nun sa telebisyon - may kaalinsabay itong pintig ng puso. Hindi ko nga mapigil ang aking sarili. At sa pag-igting ng bumubugso kong damdamin ay paglapit din ng mga labi ko sa kaniya, ang katuparan ng aking pangarap...
*Lights Open*
*Curtain Closes*
Ubos na ang limampung piso ko para sa sampung minutong palabas. Unang subok sa Cinemaginary, isang sineng nagpapalabas ng anumang pantasya't ambisyon ng nanonood na hindi nito maabot sa reyalidad. Tapos na ang sampung minutong pagtakas sa katotohanan, at ngayon, balik sa pagkakagapos sa posas na tinatawag na buhay.
Linuwagan n'ya ang kaniyang pagkakayakap sa 'kin para makapagsalita.
Wala kaming kasama kundi puro kotse. Oo, walang tao sa paligid. Kami lang, kami ang may-ari sa oras, kami ang may hawak sa mundo. Sinabi n'ya na masaya siya dahil nagkita na rin kami sa wakas. Kami na matagal ng nagkakilanlan, nagkausap, at nagkamabutihan ngunit hindi pa nagkikita. Oo, kaming dalawa'y may matagal nang nadarama para sa isa't isa.
Ibinalik ko naman sa kaniya ang nararamdaman kong galak na hindi maipaliwanag. Sino ba naman kasing matinong tao ang mag-iisip na makadadaumpalad at makakaibigan n'ya ang isang tulad ni Kat. Si Kat Alano na dating pinanonood ko lang sa telebisyon. Si Kat na artista, video jockey, at tv host.
Itinuturing akong hibang at mataas-ang-ambisyon ng mga kaibigan ko sa t'wing binabanggit ko ang tungkol kay Kat. Hindi sila naniniwalang nakuha ko ang cellphone number niya sa hindi inaasahang pagkakataon at kagulat-gulat din naman ang pagreply n'ya sa panimulang teks ko. Mas lalong kahunghangan para sa aking mga kaibigan ang mga sumunod na nangyari. Ikinuwento ko nang lahat - ang exchange of emails, phone calls, at pictures na ipinapadala namin sa isa't isa.
Marahil maituturing na kahibangan nga ang mga nabanggit ko, kung titingnan sa pananaw nila. Pero 'eto ako ngayon, yakap-yakap at kadaumpalad ang matagal ko nang ninanais makita - ang matagal ko nang gustong mahawakan.
Kita ko ang tuwa sa mga mata ni Kat. Kumikislap ito nang 'di tulad ng kislap 'nun sa telebisyon - may kaalinsabay itong pintig ng puso. Hindi ko nga mapigil ang aking sarili. At sa pag-igting ng bumubugso kong damdamin ay paglapit din ng mga labi ko sa kaniya, ang katuparan ng aking pangarap...
*Lights Open*
*Curtain Closes*
Ubos na ang limampung piso ko para sa sampung minutong palabas. Unang subok sa Cinemaginary, isang sineng nagpapalabas ng anumang pantasya't ambisyon ng nanonood na hindi nito maabot sa reyalidad. Tapos na ang sampung minutong pagtakas sa katotohanan, at ngayon, balik sa pagkakagapos sa posas na tinatawag na buhay.
Tuesday, July 03, 2007
Pagbabahagi
[Ang sumusunod ay tula mula sa aklat na Sifting Through the Madness for the Word, the Line, the Way ni Charles Bukowski. Una kong nabasa ang tula ng pahiramin ako ng kopya ng isang kaibigan mula sa klase niya kay Propesor Jun Cruz Reyes (Malikhaing Pagsulat 170), at mula noon, ito na ang unang binabasa kong akda tuwing umaga. Naisip ko lang na mas mainam na ibahagi ito dito.]
So you want to be a writer?
if it doesn't come bursting out of you
in spite of everything,
don't do it.
unless it comes unasked out of your
heart and your mind and your mouth
and your gut,
don't do it.
if you have to sit for hours
staring at your computer screen
or hunched over your
typewriter
searching for words,
don't do it.
if you're doing it for money or
fame,
don't do it.
if you're doing it because you want
women in your bed,
don't do it.
if you have to sit there and
rewrite it again and again,
don't do it.
if it's hard work just thinking about doing it,
don't do it.
if you're trying to write like somebody
else,
forget about it.
if you have to wait for it to roar out of
you,
then wait patiently.
if it never does roar out of you,
do something else.
if you first have to read it to your wife
or your girlfriend or your boyfriend
or your parents or to anybody at all,
you're not ready.
don't be like so many writers,
don't be like so many thousands of
people who call themselves writers,
don't be dull and boring and
pretentious, don't be consumed with self-
love.
the libraries of the world have
yawned themselves to
sleep
over your kind.
don't add to that.
don't do it.
unless it comes out of
your soul like a rocket,
unless being still would
drive you to madness or
suicide or murder,
don't do it.
unless the sun inside you is
burning your gut,
don't do it.
when it is truly time,
and if you have been chosen,
it will do it by
itself and it will keep on doing it
until you die or it dies in you.
there is no other way.
and there never was.
So you want to be a writer?
if it doesn't come bursting out of you
in spite of everything,
don't do it.
unless it comes unasked out of your
heart and your mind and your mouth
and your gut,
don't do it.
if you have to sit for hours
staring at your computer screen
or hunched over your
typewriter
searching for words,
don't do it.
if you're doing it for money or
fame,
don't do it.
if you're doing it because you want
women in your bed,
don't do it.
if you have to sit there and
rewrite it again and again,
don't do it.
if it's hard work just thinking about doing it,
don't do it.
if you're trying to write like somebody
else,
forget about it.
if you have to wait for it to roar out of
you,
then wait patiently.
if it never does roar out of you,
do something else.
if you first have to read it to your wife
or your girlfriend or your boyfriend
or your parents or to anybody at all,
you're not ready.
don't be like so many writers,
don't be like so many thousands of
people who call themselves writers,
don't be dull and boring and
pretentious, don't be consumed with self-
love.
the libraries of the world have
yawned themselves to
sleep
over your kind.
don't add to that.
don't do it.
unless it comes out of
your soul like a rocket,
unless being still would
drive you to madness or
suicide or murder,
don't do it.
unless the sun inside you is
burning your gut,
don't do it.
when it is truly time,
and if you have been chosen,
it will do it by
itself and it will keep on doing it
until you die or it dies in you.
there is no other way.
and there never was.